مازیار مهدوی فر

دیشب به تو گفتم بیا ستاره ها را شماره کنیم

گفتی شروع کن

ولی خطا نکنی!

گفتم چرا خطا؟

بیا، یک، دو، سه، چهار

گفتی: نگفتم؟ همیشه حساب ستاره شماریت اشتباست

این ها که چشم تو می شمرد هواپیماست!

او روز که بمام

تو ایسابی

او روز که بوشوم

تو ایسابی

او روز که وگردم…

تی ورجه نیشته بوم

تو هی حرف بزی

مو نفهمسم چی گونی

تو هی داد بزی

مو نفهمسم چره

آخر سری

خنده بودی

منم بزم زیر خنده

ما هر دممان را به چرا می گذرانیم

چرا نه؟

بودن و نبودمان به اما گذرانیم

چرا نه؟

عمری به چرا؟ کی؟ به چه علت گذرانیم

هی باید و ای کاش و اگر بود پزانیم

آن قدر دراین دشت سوالات بمانیم

کاخر رمه ی عمر ازین گله رمانیم.

همیشه مثل همیشه است
تکرار دیروز
اما امید به فردایی
که قطعا
همانند دیروز است.

میان گرسنه و سیر چقدر فاصله است  ؟

یک نان

و فاصله میان ابر و قوس قزح؟

باران

میان بودن و نبودن چقدر؟

یک آن

آهوی تنها

شیر گرسنه

تنازع بقا…

اشک دردانه چشم است

و در فراق اوست

که چشم می گرید.

داشتم به این محال

می اندیشیدم

که آیا می شود

با یک پیاله آب

فقط یک پیاله آب

یک عمر زنده ماند؟

ناگاه

چشمم

به ماهی قرمز

توی پیاله

خیره ماند.

اشک هایم را

بدرقه راهت کردم

مبادا بروی

و باز نگردی…