مازیار مهدوی فر

  ای صبح!

ای بشارت فریاد!

امشب خروس را

در آستان آمدنت

سربریده اند!

وقتی نازیها برای دستگیری کمونیست ها آمدند
من ساکت ماندم
چرا که من کمونیست نبودم

وقتی سوسیال دموکراتها را دستگیر کردند
من خاموش ماندم
چرا که سوسیال دموکرات نبودم

وقتی که اعضای اتحادیه های کارگری را دستگیر کردند
من اعتراضی نکردم
چرا که عضو اتحادیه کارگری نبودم

وقتی یهودی ها را دستگیر کردند
من اهمیتی ندادم
چرا که یهودی نبودم

و وقتی برای دستگیری من آمدند
دیگر کسی نمانده بود تا اعتراضی بکند!!!!

باران را به خانه دعوت کردم
آمد، ماند،‌ و رفت،
شاخه گلی برایم جا گذاشته بود.

آفتاب را به خانه دعوت کردم
آمد، ماند، و رفت،
آینه کوچکی برایم جا گذاشته بود.

درخت را به خانه دعوت کردم
آمد، ماند، و رفت
شانه سبزی برایم جا گذاشته بود.

تو را به خانه دعوت کردم
تو، زیباترین دختر جهان!
و آمدی
و با من بودی
و وقت بازگشت
گل و آینه و شانه را با خود بردی،
و برای من شعری زیبا
زیبا جا گذاشتی و من کامل شدم.

شبی از شبها

کرم ابریشم

از چله پیله برخاست

 باز دنیا دنیا بود

برگی و برگی و برگی

لیک، او دیگر

بال پروازی با خود داشت.

صدای شاعر – لینک دانلود

او روز که بمام

تو ایسابی

او روز که بوشوم

تو ایسابی

او روز که وگردم…

تی ورجه نیشته بوم

تو هی حرف بزی

مو نفهمسم چی گونی

تو هی داد بزی

مو نفهمسم چره

آخر سری

خنده بودی

منم بزم زیر خنده

ما هر دممان را به چرا می گذرانیم

چرا نه؟

بودن و نبودمان به اما گذرانیم

چرا نه؟

عمری به چرا؟ کی؟ به چه علت گذرانیم

هی باید و ای کاش و اگر بود پزانیم

آن قدر دراین دشت سوالات بمانیم

کاخر رمه ی عمر ازین گله رمانیم.

همیشه مثل همیشه است
تکرار دیروز
اما امید به فردایی
که قطعا
همانند دیروز است.

آرام باش عزيز من, آرام باش
حكايت درياست زندگى
گاهى درخشش آفتاب، برق و بوى نمك، ترشح شادمانى
گاهى هم فرو مى‏رويم، چشم‏هاى‏مان را مى‏بنديم، همه جا تاريكى است،

آرام باش عزيز من
آرام باش
دوباره سر از آب بيرون مى‏آوريم
و تلألوء آفتاب را مى‏بينيم
زير بوته‏يى از برف
كه اين دفعه
درست از جائى كه تو دوست دارى طالع مى‏شود

غم قفس به کنار

آن چه عقاب را پیر می کند

پرواز زاغ های بی سر و پاست.

میان گرسنه و سیر چقدر فاصله است  ؟

یک نان

و فاصله میان ابر و قوس قزح؟

باران

میان بودن و نبودن چقدر؟

یک آن

آهوی تنها

شیر گرسنه

تنازع بقا…

اشک دردانه چشم است

و در فراق اوست

که چشم می گرید.

داشتم به این محال

می اندیشیدم

که آیا می شود

با یک پیاله آب

فقط یک پیاله آب

یک عمر زنده ماند؟

ناگاه

چشمم

به ماهی قرمز

توی پیاله

خیره ماند.

اشک هایم را

بدرقه راهت کردم

مبادا بروی

و باز نگردی…