مازیار مهدوی فر

یاد دارم یک غروب سرد سرد

می گذشت از کوچه مان یک دوره گرد

دوره گردم دار قالی می خرم

دسته دوم، جنس عالی می خرم

گر نداری کوزه خالی می خرم

کاسه و ظرف سفالی می خرم

اشک در چشمان بابا حلقه بست

عاقبت آهی زد و بغضش شکست بیشتر

کتاب ممنوع‌النشر «نقد فرهنگ خشونت» نوشته احمد قابل را از این‌جا دانلود کنید. روحش شاد.

مجله ادبی گردون – شماره اول

این مجموعه به صورت تدریجی و با دریافت اجازه از آقای عباس معروفی در وبسایت ادبیات ما منتشر می‌شود.

مجله گردون عنوان ماهنامه فرهنگی ادبی اجتماعی بود که از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۴ به سردبیری عباس معروفی در تهران منتشر می‌شد. این مجله همچنین بنیان‌گذار جایزه‌ای ادبی بود که قلم طلایی گردون نام داشت.

این ماهنامه از سوی نویسندگانی همچون مرتضی آوینی در معرض نقد قرار داشت، و دیدگاه‌های آن، دیدگاه لیبرالیستی غربی قلمداد می‌شد. ماهنامه گردون با حکم قضایی تعطیل شد و سردبیر آن نیز پس از مدتی به آلمان مهاجرت کرد. نهضت آزادی علت توقیف مجله را طرح توهین‌آمیز پشت جلد مجله دانسته است.

از این‌جا دانلود کنید

خوشا از دل نم اشكی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
خوشا زان عشقبازان یاد كردن
زبان را زخمه فریاد كردن
خوشا از نی، خوشا از سر سرودن
خوشا نی‌نامه‌ای دیگر سرودن
نوای نی‌، نوایی آتشین است
بگو از سر بگیرد، دل‌نشین است
نوای نی نوای بی‌نوایی‌ست
هوای ناله‌هایش نینوایی‌ست  بیشتر

کبریت زدم
تو برای این روشنایی محدود گریستی
سراپا در باد ایستادم
من فقط یک نفرم
اما اکنون هزاران پرنده را در باد به یغما می برند
از مهتاب که به خانه باز گردم
آهن ها زنگ خورده اند بیشتر

وجدان بیدار – نوشته اشتفان تسوایک

نامت
از ساق‌هایم شروع می‌شود
از دلم عبور می‌کند
و دهانم را به آتش می‌کشد.
چطور می‌تواند مرگ
از تو
تنها گودالی را پر کند؟
شاعر مرگ را درمی‌نوردد؛
پیش از آنکه موعدش فرا رسیده باشد …

غلامرضا بروسان 

بیشتر

بهانه

از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشنهای زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند «صبح» تو را «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می‌روی
شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند

می‌پرسی تنهایی؟

  تنهایم

  تنها

  مثلِ هواپیمایی که گیج می‌زند آن بالا

  وصل نمی‌شود تماسش با برجِ مراقبت

  مثلِ هواپیمایی که آماده‌ی فرود است روی اقیانوس

  می‌‌پرسی تنهایی؟

  تنهایم

  تنها

  مثلِ زنی که همه‌ی روز پشتِ فرمان است و بیشتر

 تنهایی تلفنی‌ست که زنگ می‌زند مُدام

  صدای غریبه‌ای‌ست که سراغِ دیگری را می‌گیرد از من

  یک‌شنبه‌ی سوت‌وکوری‌ست که آسمانِ ابری‌اش ذرّه‌ای آفتاب ندارد

  حرف‌های بی‌ربطی‌ست که سر می‌بَرَد حوصله‌ام را

  تنهایی زل‌زدن از پشتِ شیشه‌ای‌ست که به شب می‌رسد

  فکرکردن به خیابانی‌ست که آدم‌هایش قدم‌زدن را دوست می‌دارند بیشتر

از اینجا بشنوید

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد
وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد
گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است
طلب از گم شدگان لب دریا می کرد
مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش
کو به تایید نظر حل معما می کرد....
گفتمش سلسله زلف بتان از پی چیست
گفت حافظ گله ای از دل شیدا می کرد

• کمترين تحريري از يک آرزو اين است
• آدمي را آب و ناني بايد و آنگاه آوازي
• در قناري ها نگه کن ، در قفس ، تا نيک دريابي
• کز چه در آن تنگناشان باز شادي هاي شيرين است.
• کمترين تصوير از يک زندگاني :
• آب ،
• نان ،
• آواز ،
• ور فزون تر خواهي از آن ،
• گاهگه ،
• پرواز
• ورفزون تر خواهي از آن شادي ِآغاز
• ور فزون تر ، باز هم خواهي … بگويم ، باز؟
• آنچنان بر ما به نان و آب ،
• اينجا تنگ سالي شد
• که کسي در فکر آوازي نخواهد بود
• وقتي آوازي نباشد ،
• شوق ِ پروازي نخواهد بود

می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را
می‌جویمت چنان که لب تشنه آب را

محو توام چنان که ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را

بی‌تابم آنچنان که درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته‌ای چنان که تپیدن برای دل
یا آنچنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

 برف نو، برف نو، سلام، سلام

 بنشین، خوش نشسته ای بر بام

 پاکی آوردی – ای امید سپید
همه آلوده گی ست این ایام

 راه شومی ست می زند مطرب
تلخ واری ست می چکد در جام

اشک واری ست می کشد لبخند
ننگ واری ست می تراشد نام

 شنبه چون جمعه، پار چون پیرار
نقش هم رنگ می زند رسام

از این‌جا دانلود کنید

دیشب به تو گفتم بیا ستاره ها را شماره کنیم

گفتی شروع کن

ولی خطا نکنی!

گفتم چرا خطا؟

بیا، یک، دو، سه، چهار

گفتی: نگفتم؟ همیشه حساب ستاره شماریت اشتباست

این ها که چشم تو می شمرد هواپیماست!

   سرزمین من

سرزمین گل و بلبل

گل های پژمرده

بلبل های خاموش

  تو را به سرخ

به آبی

تو را به پاکی و رادی

تو را به آزادی

به سبز دشت جهان گرگ باش، بره مباش

تو را به عشق به آبی

به گیسوان شب و دَم سپیدی شادی

عروس باش

عروسک مباش!